shit

آدم منم که عقلم سر جای خودش است و دلش بیتاب دنیاست از پدر بگیر تا کرمانشاه تا کوچه خیابان های تبریز تا بیمارستان و بچه و مادر و هزار و یک چیز ....

یک گوشه دلم شکسته، با خیال و زبان کسی شکست .

یه اصطلاحی هست میگن سبیل نداریم حرفمون اعتبار نداره. به عنوان کارفرما با پیمانکار حسابداری بحث بحث بحث

این دنیا رو خودمون باید تغییر بدیم با آگاهی و جدیتمون.

از شدت بی خیالی و بی مسئولیتی آدمای اهل کار به لرزش گردن افتادم.

خداوندگارا ...

روزها گذشت

هفته ها

ماه ها

سال ها

نفهمید و نخواهید فهمید حکایت این بی حکایت بودن را.

اما

دیگر جانم به لبم رسیده.

به گذشته نگاه میکنم

تمام استخوان های روحم درد می کند.

بنفشه میگه خودتو خواب نکن با دردت روبرو شو، هضمش کن، قبولش کن 

حواسش نیست که فهمیدمش، هضمش کردم و با کمال ناباوری قبولش کردم و دیگه نمیتونم انکارش کنم که تحمل دنیا آدم های هوشیار رو ندارم. ندارم. ندارم.

ته نوشت: در لحظه لحظه ام درد رسیده به استخوانم  

کی فک می کرد این همه آدم بعد گذشت این همه سال شمارتو داشته باشن و وقتی کسی با شمارت میاد تو تلگرام یه طوفان احساسی شدید راه بیفته.

روحت شاد مَرد چقدر دوستت داشتن.

ته نوشت: همیشه برام سوال ه چرا تو این همه سال به غیر روز فوت مامان که گفتی شیرین حالا دیگه فکر و خیالت آروم شد دیگه به خوابم نیومدی.